Sisters naar White pass

Dag 119/120

De ochtend worden we uitgenodigd om bij Micelles te komen ontbijten. Ze is de dame die gister ook de hotdog’s voor ons gemaakt heeft. Verder moet er nog naar de winkel gegaan worden. De middag hang ik wat rond op de camping 🏕 en probeer ik om mijn retour vlucht te regelen. Tegen etenstijd zoek ik  samen met Jackass een restaurant om wat te eten en gaan daarna nog even de kroeg in. Als we om 23.00 terug komen bij de tent zie ik dat de tentpaal van mijn tent door midden is gebroken. Met wat leucoplast en een tent haring kan deze weer enigszins gebruikt worden. 

De volgende dag was het plan om weer op trail te gaan. Maar met een gebroken tentstok heeft het eerst prioriteit om deze te maken. Na een tijdje zoeken vind ik bij een gear store een buisje waarmee de stok enigszins degelijk gerepareerd kan worden. Dit heeft wel enkele uren gekost, waardoor ik nog maar een extra dag in Sisters blijf. Jackass heeft ondertussen een taxi voor zichzelf geregeld om de volgende sectie over te slaan. Hier is 2 jaar geleden een bosbrand geweest en officiële is de sectie nog gesloten. Het gaat maar om een stuk van 30 kilometer, maar door de ligging van het afgesloten stuk wordt je haast gedwongen om 80 kilometer over te slaan. Dit zie ik niet zitten en heb het besluit genomen om toch door het afgesloten gebied te gaan. 

Dag 121.   3220 t/m 3256

Voor ik vandaag op pad ga heb ik nog een afspraak staan bij de lokale kapper. Mijn haren zijn al weer zo lang dat ze tegen mijn oren kriebelen. Aangezien de afspraak pas om 9.30 is geeft me dat nog mooi even de tijd om met Caveman een ontbijt te scoren bij de lokale bakker ( kan er meteen wat mee genomen worden voor onderweg 😋)

Na dat  bij de kapper alles weer netjes bijgewerkt is zoek ik een lift in het dorp om weer bij de trail te komen. Deze is zo gevonden en een half uur later sta ik weer op de route. 

De eerste 15 km gaan overwegend naar boven,  en het duurt dan ook niet lang voor de eerste sneeuw weer in zicht komt.  Gezien de route langs de helling van de berg omhoog loopt is de sneeuw opbouwen hier soms behoorlijk stijl. En hoe hoger ik kom hoe erger het wordt. Onderweg komt iemand van de andere richting me te gemoed en waarschuwt me dat er verder op een gevaarlijke oversteek is. Maar dat er daarna een alternatieve route is die verderop sneeuw vrij wordt. 

De gevaarlijke oversteken blijkt niet overdreven. Het is een traverse van 300 meter over een steile sneeuw wand waarbij elke stap in het ijs geschopt dient te worden. Dit is zelf voor mij op het randje van waanzin. Hier kom ik ook bij ten val en glij een paar meter naar beneden waarbij ik een paar flinke krassen op mijn rechter been oploop. 

De trail word hierna inderdaad beter, en er verschijnt zelf een mooi uitzicht over Mt Jefferson. Een stuk verder op is de alternatieve route naar Pamelia Lake. Deze lijd al snel het dal in, en hier zoek ik dan ook een plekje voor de nacht. 

Dag 122.    3256 t/m 3309

De volgende morgen voegt de route die langs het meer loopt zich weer bij de PCT. En komt het afgesloten stuk trail in zicht. Er zijn de afgelopen dagen al meer hikers door heen gegaan, en dus durf ik het risico ook wel te nemen. 

Wat volgt is een lange klim omhoog,

Waarbij er twee rivieren overgestoken dienen te worden. Waarna  ik halverwege de middag op de bergrug sta die toegang verschaft maar de Mt Hood wilderness. 

Bij de afdaling  loop ik  Red’s tegen het lijf. Een hiker uit Texas die ook het stop bord genegeerd heeft. Samen lopen we verder waarbij we pas de laatste 8 kilometer door resend afgebrand gebied lopen. 

Net na het punt waar de trail weer open gesteld is bevindt zich Olallie Lake resorts. Wat eigenlijk niet meer is dan een paar houten gebouwen een klein winkeltje en een stijger waar je booten kunt huren om te gaan vissen op het meer. Hier kopen we een koel drankje en bereiden we de avond maaltijd. Om vervolgens nog een paar uur door te lopen voor dat we het voor gezien houden vandaag. 

Dag 123.    3309 t/m 3372

De dag begint vroeg. Ik ben de laatste dagen een poging aan het doen om op Will in te lopen. We hebben over drie dagen afgesproken bij de grens tussen Oregon en Washington. Door de extra dag in Sisters moet er vaart gemaakt worden om de resterende 160km op tijd af te leggen. Gezien het terrein en voor vandaag redelijk vlak uitziet probeer ik ook maar mijn record aan kilometers op één dag te verbeteren. 

Toch neem ik nog even de tijd om de d-tour te doen naar little crater lake. Wat nou niet echt de moeite was. Maar goed dat het niet heel ver van de route af lag. 

Aan het einde van de dag dienen er nog wat hoogte meters gemaakt te worden. Om een beetje in de buurt Timberline Loge te komen. Tegen half negen heb ik het gehad voor vandaag. En zet het tentje op aan de zijkant van een stroompje. 

Dag 124.    3372 t/m 3426 

Het is nog een klim van vier kilometer om bij Timberline Lodge te komen. Het ontbijt heb ik overgeslagen. Omdat deze luxe skie Lodge vooral bekend staat bij PCT hikers om zijn zeer uitgebreide ontbijt buffet 🤤

Hier heb ik gister nog een reservering voor kunnen maken. 

Het grote hotel doet denken aan een kasteel uit de middeleeuwen, en zo is het van binnen ook ingericht. Het voelt zelfs een wat onwennig om hier on gedoucht en met stinkende vuile kleren binnen te komen. Maar wanneer de bediening hoort dat ik een PCT hiker ben spoort ze me aan om maar zo veel mogelijk te pakken. Als ik met het tweede bord bezig ben komt Red’s ook binnen gelopen en neemt bij me aan tafel plaats. 

Natuurlijk eten we ons helemaal klem aan al het lekkers van het buffet. Iets waar ik de uren daarna nog wel wat last van ondervindt, maar wat het zeker waard was. 

Pas in de middag is het eten zo ver gezakt dat er weer wat vaart gemaakt kan worden. Om deze “ verloren “ kilometer in te halen bereid ik de avond maaltijd langs de trail. En neem daar een kopje death wish koffie bij. Dat geeft me zoveel energie dat het al tien uur is voor er een slaap plek gezocht gaat worden. Heellaas is er bij de kampeer plek in de buurt geen geschikte plek meer voor de tent, en besluit ik om mijn slaapmat maar op de ter plekke zijde picknick tafel te leggen. 

Dag 125.   3426 t/m 3457

De nacht op de picknick tafel heeft me niet veel goed gedaan. Een combinatie van vliegjes, muggen en de caffeine van de koffie heeft de nachtrust ernstig beperkt. Maar goed dat er weer een stadje op het programma staat van vandaag. Om daar te komen volg ik de populaire site trail naar Tunnel Falls. Een route die de eerste 7 kilometer steil naar beneden gaat, maar daarna Eagle creek volgt om een stukje van Cascade Locks weer bij de trail te komen. Onderweg zijn er verschillende watervallen te zien. Waarbij je er zelfs achter een door kunt lopen. Het blijkt ook een populaire route te zijn bij de locale wandelaars. 

Net voor de middag kom ik aan bij misschien wel de bekendste land Mark van de Pct. De bridge of the gods ( Hier eindigt de film Wild met Reese Witherspoon) Wat ook de grens tussen Oregon en Washington is. 

Voor deze overgestoken wordt neem ik mijn toevlucht in een hotel in Cascade Locks. Het is warm en na de afgelopen dagen mag ik me wel weer eens verwennen met een echt bed en een douche. 

Dag 126.   3457 t/m 3463 

Het comfort van een koele kamer en een zacht bed hebben me goed gedaan. Na rijkelijk uit te hebben geslapen word de rugzak weer ingeladen, en ga ik opzoek naar een ontbijt. Will en ik hebben gisteren nog contact gehad.   Hij is nog met zijn vader en broer die zijn overgekomen buiten de stad enkele dingen aan het bezoeken, maar verwacht aan het einde van de middag terug te zijn. 

Dat geeft mij mooi de tijd om de bus te pakken  naar  Hood River. Een wat grotere plaats aan de Columbia rivier. Het is namelijk al weer tijd voor het volgende paar schoenen 🥾. Het lava gesteente heeft het oude paar flink toe getakeld in de afgelopen dagen. In de lokale outdoor winkel vind ik een nieuw setje en ik kan ook direct mijn sokken met een gat er in omwisselen voor nieuwe. 

Nog even langs Walmart voor dat de bus weer terug genomen wordt naar Cascade Locks. Hier is Will ondertussen ook aangekomen. En voor we weer gaan lopen doen we nog een gezamenlijke maaltijd met zijn vader en broer. 

Dan is het tijd om de bridge of the god’s over te steken en Oregon achter ons te laten. 

We doen maar een paar kilometer voor we de tentjes opzetten voor de nacht aan de oever van een meer. 

Dag 127.    3463 t/m 3504

Na dat we op ons gemak hebben ontbeten en de spullen gepakt beginnen we met lopen. We hebben acht dagen de tijd om de 232 kilometer af te leggen voor dat Will voor een aantal dagen de trail moet verlaten. 

Dit houdt in dat we rustig aan kunnen doen. We nemen een lange middag pauze waarbij we de tent en slaapzak wat laten drogen. En als een andere hiker ons aanraad om een omweg te nemen over Three corner Rock.  Doen we dat. Vanuit deze plek kunnen we 360 graden om ons heen kijken en zien we achter ons Mt Jefferson en Mt Hood. En voor ons Mt Reiner, Mt Adams en St Hellens. 

Na deze onderbreking leggen we de resterende kilometer naar de kampeer plek die we op het oog hebben vrij vlot af. Maar daar aangekomen blijken er al enkele mensen te overnachten. We vinden nog wel een plek aan de andere zijde van de rivier. Als we net onze tent op willen zetten komen er nog 3 hikers aan. We schikken wat in zo dat ze er bij kunnen. En praten nog wat voor het tijd is om te gaan slapen. 

Dag 128.    3504 t/m 3539

Voor dat ik op pad ga controleer ik eerst nog mijn luchtbed  in de naastgelegen rivier. Maar ondanks dat ik vermoed dat er een lekkage inzit kan deze niet gevonden worden. 

Maar hopen dat het vals alarm is. 

We komen vandaag veel mensen tegen op de trail. De meeste zijn er voor het weekend op uit, maar we praten ook nog even met iemand die bij Lake Tahoe gestart is en nu naar het noorden loopt. Om vervolgens terug te gaan naar Tahoe en dan de zuidelijke helft te doen. 

Het grootste gedeelte van de dag zijn we aan het klimmen. Cascade Locks is het laagste punt op de pct  met 100 meter boven zeeniveau. Maar nu gaan we weer naar een hoogte van 1500 meter.  Nu is het gemiddelde aantal graden stijgen niet zo veel op de route, maar dat houdt wel in dat er meer afstand afgelegd dient te worden voor je boven bent. 

Eenmaal boven blijven we voorlopig op ongeveer de zelfde hoogte. En een aantal kilometers verderop is een kampeerterrein met picknick banken en een toilet. Dit is te mooi om voorbij te gaan, dus wordt dit het eindpunt voor vandaag. 

Dag 129.   3539 t/m 3576

Het voelt als een dag als alle andere. Na het ontbijt pakken we onze spullen in en beginnen we met lopen. Geen grote klimmen of dalen vandaag. De temperatuur is een beetje aan de lage kant maar dat is eigenlijk wel prettig. Kwa uitzicht is er ook niet veel bijzonders te zien. Buiten dat we een paar keer een glimp opvangen van Mt Adems, lopen we voornamelijk door bebost gebied. Als Will tegen zes uur het voorstel doet om te gaan kijken bij een kampeer plek een stukje van de trail af vindt ik dit prima. Het blijkt een prachtig plek te zijn aan een meer. En we kunnen de tenten zo neerzetten dat hier een goed uitzicht over hebben. Gezien het nog vroeg is neem ik van de gelegenheid gebruik om een duik in het water te nemen voor dat ik aan het koken van de avond maaltijd begin. 

Dag 130.    3576 t/m 3589

We zijn onderweg naar Trout Lake. Gister hing er een briefje bij een van de trail borden waarop nummer van trail angels staan vermeld om je op te laten halen bij de weg gezien hier niet veel verkeer over komt. Enige probleem is enkel dat we nergens mobiel bereik hebben om te bellen. Dus wanneer we bij de weg aankomen zijn we er op voorbereid lang te moeten wachten. Maar we hebben geluk. Na een 20 minuten wachten komt er een busje voorbij die ons naar het dorp wil brengen. Hier lopen we eerst naar de locale supermarkt om een pakketje op te halen. Will is namelijk in Oregon een stelletje tegen gekomen dat zichzelf resupply boxen heeft gestuurd naar verschillende plekken in Washington, maar die vanwege de sneeuw toch hebben besloten richting het zuiden te gaan lopen. Will heeft enkele van deze boxen kosteloos over kunnen nemen. Wat betekent dat wij dus voor de komende twee secties gratis eten hebben. 👍

De box is goed gevuld met veelal gezonde maaltijden. Iets waar we beide erg blij mee zijn. Wat de pop tart’s en aardappelpuree begint wel te vervelen. In de tijd dat we bij de supermarkt rond hangen ( gratis WiFi) ontmoeten we een Brits koppel dat een sectie hike doet. Ze stellen voor  om de kosten voor een kampeer plek op de lokale camping te delen. Met Steven en Anna brengen we de rest van de avond door. 

Dag 131.     3589 t/m 3629

Nog voor Anna en Steven wakker zijn hebben Will en ik onze spullen al weer ingepakt en zijn op weg naar de diner voor een ontbijt. Een forse omelet en een aantal bakken koffie later gaan we opzoek naar een lift. We hebben gisteren nog geprobeerd om trail angels te bellen om ons de 23km terug te brengen naar de trail, maar we konden niemand bereiken. Er is ook niet veel telefoon ontvangst in deze regio. Na een half uurtje aan de kant van de weg te hebben gewacht stopt er iemand die op weg is om een paar hikers op te halen bij de trail. Eenmaal terug op de route duurt het niet lang voor we Mt Adems wildernis in lopen. Naarmate we verder de wildernis in lopen neemt ook het aantal muggen 🦟 toe. Aan het einde van de dag is er geen ontkomen meer aan en worden we kon stand achtervolgd door een gezoem rond ons hoofd. 

Als we bij onze overnachtingsplek aangekomen zet ik dan ook zo snel mogelijk de tent op om hier in te kunnen schuilen. Wel worden we nog even gewaarschuwd door een gezin dat hier ook kampeert dat ze zonet een beer gezien hebben. 

Voor de zekerheid hangen we ons eten dan ook maar in een boom voor we gaan slapen 

Dag 132.    3629 t/m 3670

De muggen zoemen al rond de tent als ik wakker word. Dus doe ik het ontbijt in de binnen tent en pak ik de rugzak in zo ver mogelijk is voor dat ik naar buiten ga. De tent is drijfnat van condensatie en zal dus later vandaag ergens te drogen worden gelegd. Met een buff voor mijn gezicht en een capuchon op wacht ik tot Will ook klaar is voor verstrek. De muggen blijven ons tot in de middag achtervolgen. Zo gouw we een minuut stil staan zitten er tientallen om ons heen. Pas wanneer we s’middags hoger de bergen in gaan wordt het minder. Enkel neemt hier de sneeuw weer toe. Zo veel zelfs dat we ons weer terug wanen in de Siërra’s. Het uitzicht is prachtig maar het tempo gaat er wel flink van omlaag. Als we om half negen eigenlijk onze overnachtingsplek bereiken rammel ik van de honger. Nog gouw de tent opzetten, eten koken en naar bed. 

Dag 133.   3670 t/m 3695

Nog maar een grote klim te doen voor we de afdaling in zetten naar White pass. Hier staat een tante van Will op hem te wachten om hem naar Seattle te brengen. Will gaat een aantal dagen naar huis om een bruiloft bij te wonen. Ik heb besloten om op hem te wachten tot dat hij terug komt zo dat we samen de laatste paar honderd kilometer kunnen doen. 

Tevens ligt er in White pass een pakketje op me te wachten. Toe gestuurd door een paar collega’s van Barbas ( Hartelijk dank Dennis en Roel 🙏) 

Gezien er op White pass niet veel meer is dan een tankstation, laat ik me door de tante van Will afzetten in Packwood. Het is al het einde van de middag als we hier aankomen en het blijkt nog niet zo mee te vallen om een goede slaap plek te vinden. Uiteindelijk besluit ik maar naar een ( te duur 💸) hotel te gaan om te douchen en een plan de campagne te maken voor de komende dagen