White pas naar Mazama

Dag 134 t/m 139

Na er een nachtje over geslapen te hebben besluit ik om naar Portland Oregon af te reizen. Om daar de restende dagen door te brengen tot dat Will weer terug is. Ik heb een hotel gevonden in het centrum van de stad. 

Maar dan moet ik daar natuurlijk wel zien te komen. Dus begin ik te liften. Het pan is om naar Centralia te gaan en van daar uit de trein naar Portland te nemen. Het liften gaat vrij vlot en enkele uren later kom ik aan bij het station. Hier blijkt het Amerikaanse trein netwerk toch wat minder goed te werken dan het Nederlandse. Na een uren lange vertraging komt deze halverwege de middag om me naar de stad te brengen. 

Om weer in een grote stad te zijn voelt toch als een kleine cultuur schok. Al die mensen en drukte om me heen is iets wat ik door de laatste maanden niet meer gewend ben. 

De dagen in de stad gebruik ik vooral om veel te rusten, te eten en enkele dingen te regelen voor dat ik weer naar huis ga. Omdat ik vind dat er wel genoeg gewandeld is de laatste tijd sla ik de stadswandelingen over en breng ik een middag door in een locale klim hal. Maar de laatste maanden hebben mijn klim presentaties geen goed gedaan.

Op maandag laat ik de stad weer achter me een neem de trein terug naar Centralia. 

Vanuit hier is het nog zo’n twee en een half uur rijden om weer bij de trail te komen op White pas. Voor dat ik hier naar toe ga doe ik eerst nog de inkopen voor de komende dagen. Waarna ik bij de snelweg opzoek ga naar een lift.  Als ik hier goed tien minuten sta komt er  ( wat lijkt op) een dakloze man aangelopen met een rollator. “ Dit is geen goede plek om te liften jongen, waar moet je naar toe? 

Als ik hem uitleg wat ik hier doe en waar ik naar toe wil haalt hij een kaartje uit zijn zak. “ Hier heb je een gratis buskaartjes. Aan het einde van de middag komt er daar een bus die je naar Packwood kan brengen. 

Vanuit Packwood heb ik nog twee liften nodig om op White pas te komen. Hier zit Will al op me te wachten. 

Dag 140.   3695 t/m 3736

Bij het tankstation van White pas schaf ik nog een nieuwe zonnebril aan voor we vertrekken. De oude is gister denk ik ergens uit de borstzak van de rugzak gevallen. 

Zo gouw we weer op de trail aankomen worden we omsingeld door muggen. En deze blijven ons de komende uren achtervolgen. Ik spuit zelfs heel mijn shirt in met 90% deed omdat ze hier dwars door heen prikken. Dit voorkomt echter niet dat er regelmatig een in mijn mond vliegt. 

Will en ik bespreken wat er erger is, de sneeuw of de muggen. Will vind de 🦟 het ergst. Ik ben er nog niet uit. 

Verder is het warm vandaag met temperaturen van rond de 30 graden. Wanneer we de eerste grote klim van de dag erop zit ben ik dan ook drijfnat van het zweet 🥵. 

De muggen verdwijnen in de middag gelukkig meer naar de achtergrond. Maar de hitte blijft. We zijn beide dan ook totaal uitgeteld wanneer we vroeg avond onze slaapplek bereiken. 

Dag 141.     3736 t/m 3770

Will is spier wit als hij s’morgens zijn tent uitkomt. Hij voelde zich gisteren avond al niet helemaal lekker. Als we na 5 km lopen een harde weg kruisen met daarbij enkele parkeerplaatsen overweegt hij om van trail af te gaan om een beetje uit te zieken. Maar naar wat overleg tussen ons wordt het besluit genomen om toch door te lopen, en dan maar wat minder kilometers op een dag te doen. Dit gaat wel inhouden dat ik een avondmaaltijd en ontbijt te kort kom voor we bij onze volgende resupply aankomen. Nu denk ik dit wel op te kunnen lossen. Ben alleen bang dat die maaltijd dan voornamelijk uit snoep gaat bestaan dat in de doos zat die Dennis en Roel me toe gestuurd hebben.     

De route volgt voor een groot deel van de dag het gebergte net boven de boomgrens. Dit houdt dus in dat er ook maar weinig schaduw is. En het is wederom heet vandaag. 

We stoppen dan ook wat vaker. En wanneer we in de middag een heerlijke koude waterbron tegen komen nemen we hier gretig gebruik van om ons vocht weer wat aan te vullen. 

Als we eenmaal bij onze slaapplek bereiken duurt het dan ook niet lang voor dat Will onder zeil gaat. 

Dag 142.   3770 t/m 3806

Sinds we terug zijn van onze kleine onderbreking is het een stuk drukker geworden op de trail. We komen nu dagelijks verschillende SOBO hikers tegen. En zien ook enkele North Bounders die ons voorbij komen. 

Will voelt zich nog niet veel beter. Dus gaan we ook vandaag weer op ons gemak doen. 

Na anderhalf uur lopen passeren we de hut die we eigenlijk in gedachten hadden als slaapplek voor afgelopen nacht. Nu maken we maar gebruik van de koelte binnen om onze snack break te houden. 

Net voor de middag stoppen we nog een keer voor de lunch en om onze waterflessen te vullen. Dit is de laatste waterbron voor de komende 20 km. 

Voor mij voelt de middag wel lekker aan. Het is wel warm, maar de bebossing zorgt op de meeste plaatsen voor voldoende schaduw. 

Tegen zes uur bereiken we onze kampeer plek. En zoetjes aan komen er steeds meer mensen binnen gedruppeld. Voor we het weten staan er nog vier tentjes om ons heen. 

Dag 143.   3806 t/m 3839

We zijn een van de laatste die vertrekken deze morgen. We willen vandaag enkele de 33 kilometer afleggen naar mirror lake. Het is eigenlijk wel een relax dagje. Will voelt zich al weer iets beter. Het enig waar we extra op moeten letten zijn de waterbronnen. Deze hebben we vandaag maar twee en ze liggen best ver uit elkaar. 

Het is nog vroeg avond wanneer we bij het meer aankomen. Het zonnetje schijnt nog fel en het water is heeft de juiste temperatuur om een paar baantjes te trekken. Ook ga ik nog een keer opzoek naar de lekkage in mijn luchtbed. De afgelopen week heb ik deze in het midden van de nacht bij moeten blazen. 

Nu vind ik wel twee kleine lekkage. 

Dag 144.    3839 t/m 3853

Het plakken van de lekkages in mijn luchtbed heeft niet gewerkt. Het lijkt zelfs erger geworden te zijn.Het is iets waar ik vanmiddag nog wel tijd voor heb om nog eens na te kijken. Gezien we nog maar een klein stukje van Snoqualmie verwijderd zijn. In het ski dorp aangekomen gaan we eerst naar de supermarkt/ tankstation om onze resupply box op te halen die ik vanuit Packwood hier heen gestuurd heb. 

Buiten in het zonnetje genieten we van een koud drankje terwijl we de inhoud van de doos verdelen. We hebben er zelfs wat te veel inzitten, het genen wat overblijft doneren we aan de hiker box. 

Na nog ergens een goed broodje te zijn gaan eten lopen we naar de Washington alpine club. Dit is de hot spot waar de meeste hikers verblijven als ze in het dorp zijn. Voor $30,- kun je er slapen, douchen, de was doen en koken ze een avond eten en ontbijt. 

Het is er al gezellig druk. Aan het einde van de dag zijn er zo’n 15 mensen die hier overnachten. Will en ik hebben een plek gevonden in de kelder waar verder nog niemand slaapt en waar het lekker koel is. 

Wanneer we geïnstalleerd zijn ga ik samen Stefan uit Duitsland en Femke uit Utrecht ( ik heb haar al eens ontmoet bij mijn visa aanvraag in Amsterdam) naar een nabijgelegen terras voor een paar drankjes. 

Dag 145.   3853 t/m 3887

Het ontbijt in de alpine club slaan we over. Het zijn voornamelijk pannenkoeken die ze maken, en dit is nu niet echt mijn favoriete ontbijt. Will heeft er na zijn pancake challenge in Siad Vally ook wel zijn buik van vol. En dus lopen we naar een restaurant een stukje verder en bestellen we een breakfast burrito en koffie ☕️. 

Na het ontbijt vertrekken we berg op vanuit Snoqualmie. Het belooft een lange klim te worden om bij Collar mountain de pas over te kunnen steken richting Alaska mountain en van af daar af te zakken naar Joe lake. Gezien het zaterdag is is er best wel wat volk op de route. Wanneer we voor de middag pauze bij een klein meertje stoppen kan ik het niet laten om even een duik te nemen in het koude water. Will volgt ( na enige aarzeling) mijn voorbeeld. 

De trail tussen de twee bergen is smal en we moeten regelmatig over velden met losse stenen heen klimmen. In eens zien we een stuk voor ons iets wits behendig tegen de berg omhoog komen. Het blijkt een echte berggeit te zijn. 

Tegen zeven uur bereiken we onze kampeer plek. Het is nog wel even passen en meten om een plekje gevonden te krijgen. Er zijn namelijk meer mensen die hier hun tenten al opgesteld hebben. 

Dag 146.   3887 t/m 3928

Wanneer ik nog aan het wakker worden ben hoor ik Will vanuit zijn tent mopperen. 

Hij is wakker geworden met een bloedneus, waardoor zijn matje en slaapzak onder zitten. En een eekhoorn heeft vannacht aan zijn zak chips lopen knagen. Ik zie het beestje nog regelmatig achter zijn tent opduiken. 

Het wordt de dag van de haarspeldbochten. We gaan twee steile bergruggen oversteken vandaag waartussen we ook weer de gehele afstand af moeten dalen. 

Het gebergte is sinds we Snoqualmie verlaten hebben een stuk ruiger geworden. Wat afgewisseld wordt door prachtige blauwe meren. En hier en daar grote watervallen. 

De tweede pas die we oversteken brengt ons langs Cathedral rock. Een groot gesteente wat meters boven de rest uitsteekt. 

Wanneer we onze slaapplek bereiken staan de muggen ons al op te wachten. Snel tent opzetten dus. 

Dag 147.     3928 t/m 3960

De motivatie om te blijven lopen is de laatste dagen steeds moeilijker op te brengen. Will en ik kijken al een tijdje uit naar de dag dat we het eindpunt bereiken. Want ondanks dat de uitzichten prachtig zijn. En het op moment ook nog wel aanvoelt als een avontuur is en blijft het grootste gedeelte van de dag bestaan uit de ene voet voor de andere zetten. Berg op, berg af. 

Dit wil overigens niet zeggen dat we ook daadwerkelijk vroegtijdig gaan stoppen. 

Tot op heden heb ik de gehele afstand tot hier te voet kunnen afleggen. Iets wat zeker niet vanzelfsprekend is. Op dit moment is er meer dan 200 mile van de trail afgesloten door bosbranden in Californië. 

Het voelt dus ook een beetje of we bevoorrecht zijn. 

Gelukkig doen we morgen al weer een kleine tussen stop aan om ons eten aan te vullen. Er ligt een resupply box op ons te wachten bij Stevens pas. 

Dag 148.   3960 t/m 3997

De zeven kilometer naar Stevens pas hebben we vlot afgelegd. Daar aangekomen blijkt het in de wintermaanden een klein ski gebied te zijn. Maar helaas is alles gesloten wanneer we aankomen. Wel loopt er een beveiliger rond die ons verteld dat we net een dag te vroeg zijn. Omdat  het restaurant en de winkel maar een paar dagen per week open zijn in de zomer. Nu is hij zo aardig om het gebouw van slot te halen zo dat we van het toilet gebruik kunnen maken terwijl hij opzoek gaat naar onze resupply box.  Ondertussen komen er steeds meer hikers aan die ook hun boxen komen ophalen. Uiteindelijk zijn we met een man (en vrouw) of zes door de boxen aan het gaan waarbij regelmatig het een en ander onderling uitgewisseld word. 

Na dat alles weer in de rugzak gepropt is vervolgen we onze wandeling. Wanneer ik op de kaart een punt zie dat een mooi uitzicht zou moeten verschaffen op Glacier peak besluit ik dat me dat een goede plek lijkt voor een pauze. Het geeft inderdaad een mooi uitzicht over de berg, maar door de vele muggen 🦟 blijft het toch maar bij een korte stop. 

Tegen de avond bereiken we Pear lake. Hier zij. ondertussen al meer wandelaars neergestreken. En dus is het een beetje zoeken naar een geschikte plek om onze tentjes neer te zetten. 

Dag 149.  3997 t/m 4042

Eindelijk krijgen we het weer dat we bij Washington verwachten. Het is bewolkt en het regent. Nu is dat na het warme weer van de afgelopen dagen best een aangename afwisseling. Zeker gezien de vele hoogte meters die gemaakt dienen te worden. 

We zijn ondertussen namelijk aangekomen in de noordelijke cascade berg range. En de natuur om ons heen is steeds ruiger aan het worden. De komende dagen zal het veel berg op en af gaan. 

Net wanneer het even droog lijkt te zijn en we de tentjes uitgelegd hebben  begint het weer te regenen.

De rest van de dag blijft het weer hetzelfde. Ook blijken we nog niet geheel klaar te zijn met de sneeuw. 

Dag 150.   4042 t/m 4085

Het is nodig dat we wat kilometers maken vandaag. We hebben 5 dagen geteld om van 

Steven pas naar Mazama te komen. Met een afstand van 204 km is dat nog best een eindje.  

We hebben 2 bergen over te steken maar de trail doet hard zijn best om ons tegen te werken. Beide klimmen zijn behoorlijk stijl en er groeit veel vegetatie langs en over het pad. Dat zorgt er niet alleen voor dat het pad op sommige plaatsen zo smal is dat je geen twee voeten naast elkaar kunt zetten, maar mocht je door het slechte zicht wat te ver naar de afgrond gaan dan is het ook meteen stijl naar beneden.

Boven aangekomen blijkt de sneeuw hier nog niet volledig gesmolten te zijn. Net genoeg om in weg te zakken of om op uit te glijden. Tijdens de afdaling van de tweede berg worden we ingehaald door een hiker die nog al dood uit zijn ogen kijkt. Hij is bezig om het record te verbreken om de pct zo snel mogelijk af te leggen. Hij verwacht 55 dagen onderweg te zijn en legt 80 km per dag af. 

Wanneer we weer wat dieper in de vallei zijn liggen er regelmatig doden bomen over het pad. Het laatste stukje doen we in het donker voor we onze kampeer plek bereiken. 

Dag 151.    4085 t/m 4136

Muizen zijn een steeds groter probleem aan het worden de laatste dagen. Uit voorzorg heb ik mijn eten en afval dan ook in een boom gehangen vannacht. Will had dit boven in zijn tentpaal gedaan, maar hier konden ze toch bijkomen waardoor hij er midden in de nacht uit kon om zijn eten alsnog ergens in een boom te gaan hangen. 

Er staat een lange klim op ons te wachten waar we de gehele ochtend over doen. Nu is goed te merken wat al die maanden lopen met je lichaam doen. Het is een continu klim van drie uur die we zonder echt te hoeven stoppen af kunnen leggen. Overigens hebben we weer een nieuw irritant beest gevonden. Naast de muggen kunnen ook de vliegen hier bijten. 

We besluiten door te lopen tot één van ons tweeën er genoeg van heeft voor vandaag. Des te korter is de afstand morgen. 

Vroeg avond volgt de trail een rivier en voelt het bijna af we in de prehistorie rond lopen. De bomen ( en vliegen) zijn gigantisch. 

Dag 152.   4136 t/m 4169

Nog 33 km tot de weg die ons naar Mazama kan brengen. Maar voor we daar aankomen passeren we nog een klein plaatsje dat Stehekin heet. Deze plek is zo afgelegen dat je er niet per auto kunt komen. Alles dient er dus per boot, vliegtuig of te voet heen gebracht te worden. Ondanks dat het wel een populaire stop is besluiten wij om in een keer door te lopen. Voornamelijk omdat er in Stehekin geen mogelijkheid is om eten in te slaan. 

Waar de ochtend nog veelal door de bossen ging lopen we bijna de gehele middag vol in de zon. En het is heet 🥵 In eens zien we vanuit tegengestelde richting een beer ons tegemoet lopen. We proberen te zorgen dat het beest van de trail afgaat door kenbaar te maken dat wij er aan komen. Maar dat lijkt niets uit te halen. Langzaam sjokt hij steeds dichterbij. En dus zit er niets anders op dan voor hem plaats te maken. We lopen een stukje de begroeiing in om het dier te laten passeren. 

Wanneer we 5 liter water later de verharde weg bereiken duurt het ons niet lang om een lift te krijgen naar Mazama. Vanuit de laadbak van de pickup is het een prachtige rit naar The Lions den. Een camping speciaal ingericht voor pct hikers. En een plek die volledig draaiende gehouden wordt op donaties.