Paradijs vallei café tot Cabazon

Dag 11.      244 t/m 244

Vandaag de eerste zero dag. Een dag geen trail kilometers maken dus. Na een beetje uitslapen en mezelf te hebben opgefrist. Ga ik het dorp in. Eerst maar eens een plekje zoeken voor koffie en ontbijt. Liefst ook nog met gratis WiFi. Al snel heb ik een mooi tentje gevonden, bestel wat te eten en een cappuccino. Hier neem ik ook even de tijd om mijn vorige verhaal uit te werken en online te zetten. 

Daarna ga ik maar eens het dorp in, en kom uit bij een outdoors winkel. Als ik opmerk dat ze ook veel klim materiaal verkopen vraagt de eigenaresse of ik zelf ook klim, en begint me de geschiedenis van dit klim gebied uit te leggen. Het blijkt een van de eerste echte klim gebieden te zijn in Amerika. 

Bij terugkomst op de camping komen Jedi, Bildabear en Cuppa (Sam) net aangelopen. Ze zijn onderweg naar een supermarkt voor inkopen voor de komende paar dagen. Ik haak ook maar even aan en onderweg besluiten we om morgen met zijn vieren de berg op te gaan. 

S’middags gaan we nog met zijn allen wat eten in een restaurant in het dorp. Het blijk zo veel te zijn dat we allemaal moeite hebben ons bord leeg te krijgen. 

S’avonds nog een kampvuurtje en een paar biertjes. En dan morgen weer de trail op. 

Het is wel jammer dat we de burgemeester van Idyllwild gemist hebben. Dat is namelijk een golden retriever die bijna iedere middag op het dorpsplein verschijnt. 
 

Dag 12    244 t/m 268

S’morgens tent afbreken en alle spullen weer in pakken.  Cuppa moet nog naar de wasserette om zijn kleren te laten drogen, daarna moeten hij en Bildabear nog langs het postkantoor om wat spullen te laten versturen. Als dat alles gedaan is gaan we met zijn vieren op zoek naar een lift om terug te gaan naar Paradijs vallei café. We zijn net aan het overleggen we makkelijker en lift krijgen als we ons opsplitsen als er een Toyota aankomt met een oudere dame er in.  Ze bied ons een lift aan en vind het fantastisch dat ze hikers kan helpen. Ze begint te vertellen dat ze zelf ook al veel secties van de route gelopen heeft, en dat ze haar nr zal geven mochten we iets nodig hebben dan kunnen we haar bellen. Ze vraagt ook nog even of we wellicht wat wiet lusten. Ze heeft nog wel een beetje in de auto liggen wat ze wel aan ons wil geven. 

Bij Paradijs vallei bestellen we eerst een ontbijt, natuurlijk is de portie zo groot dat we het maar met moeite op krijgen. 

Ondertussen is het al bijna 12 uur voor we werkelijk gaan lopen. Eerst nog een mile terug na de plek waar we de route gestopt zijn. Daarna beginnen de kilometers pas echt te tellen. 

We moeten vandaag ( en morgen) flink berg op. Bij de start van de klim staat een bord waarop staat dat een ijs ax’s en microspijks ten zeerste aan te raden zijn. 

Het blijkt een erg mooie klim te zijn en met de sneeuw valt het tot nu toe mee. 

Uiteindelijk zetten we onze tentjes op op een hoogte van bijna 1900 meter. 

Morgen nog 1000 meer te klimmen. 
 

Dag 13.    268 t/m 284

Het heeft gestormd vannacht. Heb er twee keer uit gemoeten om een haring terug in de grond te stekken. 

De andere hebben hierdoor ook niet veel geslapen. Toch zijn we om acht uur alweer aan het lopen. Na vijf km komen we bij een splitsing. Vanaf hier is het 1.5 km berg af om water te halen  en gezien we niets meer tegen gaan komen tot morgen hebben we niet veel keus. Onder aan het pad is een kleine bron, het water ruikt wel wat naar rotte eieren. Na dat we al onze flessen gevuld hebben is het weer 1.5 km berg op terug naar de trail. 

Vooruitgang was moeilijk vandaag. Op veel stukken was de route behoorlijk stijl. Daarnaast zijn er afgelopen jaar bosbranden geweest in dit gebied en er liggen veel doden boven over de trail heen waar we over, onder of omheen moeten. 

Ook komen we de enkele sneeuw velden tegen. De meeste zijn niet erg lang maar om goede grip te houden is het wijs om hiervoor de microspijks aan te doen. Dus stoppen spijks uit de tas en om de schoenen doen en 50 meter verder deze weer afdoen en opbergen. 

De laatste twee sneeuw velden zijn wat langer waarbij ik er af en toe tot voorbij mijn knieën inzak. 

Als we een bocht omkomen zien we een stukje verder de dame staan die ons gisteren naar Paradijs vallei café heeft gebracht. 

Ze is zelf ook aan het hiken en opzoeken naar een kampeer plek. Wij waren dit ook aan het doen dus zet ze een stukje verder haar tent bij die van ons. 

S’avonds zegt ze nog  als we afgedaald zijn en we over een dag of drie opgehaald willen worden om naar de winkel te gaan dan moeten we haar maar bellen. 

Na nog wat gekletst te hebben is het bed tijd. 

Dag 14.    284 t/m  299. 

Het is een pittige dag geweest vandaag. 

We lopen de gehele ochtend door de sneeuw. Als we net vertrokken zijn is de sneeuw nog hard, maar naarmate we dichter bij de middag komen en de zon er op heeft gestaan zaken we steeds vaker tot voorbij onze knieën in de sneeuw. We bespreken of we mount San Jacsinto willen gaan toppen. We weten dat er vlak bij de top een nood hut staat. Officieel mag je daar enkel in nood gevallen overnachten. Maar ons lijkt het een mooie gelegenheid om vanuit de hut s’morgens de piek op te gaan om de zon te zien opkomen. 

Om daar te komen hebben we twee opties. We kunnen vanuit de positie waar we vandaan komen de naar de top lopen en aan de andere zijde afdalen ( wat in kilometers niet zou afwijken van de normale route) Of we kunnen eerst de originele pct route nemen die onder de top doorgaat en daarna van af de andere zijde omhoog gaan (5km) en de zelfde route terug nemen. Cuppa wil graag zo veel mogelijk echte pct kilometers maken, dus hij zou graag vanaf de andere zijde de top bereiken. Bildabear had het gister al moeilijk dus hij gaat vanuit de zijde waar we nu zijn omhoog. Jedi en ik besluiten met Cuppa mee te gaan. 

Gelukkig is de route onder de top door redelijk vrij van sneeuw, en heeft het prachtige uitzichten. Als we bijna bij de splitsing komen om het pad naar de top te nemen ligt de trail weer bedekt met een dik pak sneeuw. De laatste 6 kilometers naar de top zijn stijl en bedekt met diepe sneeuw. Het duurt dan ook 2.5 uur om deze af te leggen. Boven aangekomen zit Bildabear al op ons te wachten. We lopen nog even naar de top en gaan dan de nood hut in. Hierin staan 2 houten stapelbedden zonder matrassen. Van een van de beden is een plak waar je op ligt doorgebroken en word omhoog gehouden met een emmer. Ondertussen is er nog een pct hiker bij de hut aangekomen met het zelfde idee. 
 

Met zijn vijven verblijven we vannacht dus in de hut. 

Dag 15.     299 t/ 317

Om 6.30 lopen we naar de top. Als we boven staan kunnen we de zon achter de horizon zien verschijnen. Het is natuurlijk prachtig om zo de dag te beginnen. Na een half uurtje dalen we weer af naar de hut en beginnen we onze spullen op te ruimen en te ontbijten. Gezien het nog bijna 30 km is naar het volgende betrouwbare waterpunt wil Cuppa graag een paar liter aan sneeuw smelten voor drink water. Cuppa en ik hebben gisteren bij het naar boven gaan al een paar liter verstopt achter een boom zo dat we deze niet mee omhoog hoefde te  sjouwen en op de terugweg weer op kunnen pikken . Ik denk dat we daaraan genoeg hebben, Cuppa is daar niet zo zeker van. Mij best hij moet het zelf dragen. 
 

Natuurlijk heeft dit wel wat tijd nodig en Bildabear loopt al vast aan. 

Als we eindelijk kunnen vertrekken is er al weer een paar uur verstreken. De afdeling naar de splitsing verloopt vrij vlot gezien de sneeuw nog redelijk hard is. Onderweg pikken we natuurlijk ook nog het water op dat we verstopt hadden. Maar verder op de trail worden de condities steeds slechter. We lopen uren zonder echt een trail te zien, en navigeren op onze telefoon en de voetsporen in de sneeuw. Deze is ook aan het smelten waardoor onze voeten nat worden en het steeds gladder wordt. Tevens zijn we allemaal al een paar dagen ons eten op rantsoen aan het zetten.  De condities zijn slechter dan we dachten, dus alles duurt langer. 
 

Als we bij een lunch plek aangekomen zien we Bildabear daar zitten. Ik rol  mijn matje uit en maak wat noedels. Voor de zekerheid smelt ik ook nog maar een 0.5 liter aan sneeuw. 

De middag verloopt gelukkig een stuk soepeler. Hoe lager we komen hoe minder sneller we kunnen afdalen. 

Als we een kampeer gevonden hebben en we onze laatste beetjes avond eten aan het maken zijn bekijken we alvast de menukaart van de hamburger tent die we morgen willen aandoen.